یک تیم تحقیقاتی به رهبری رافائل مزنگا، استاد رشته علوم مواد غذایی، موفق به تولید نانوکامپوزیتی شده است که در آن از ترکیب گرافن و فیبریل های پروتئینی استفاده شده است. در این نانوکامپوزیت از مزیتهای هر دو این مواد بهره برداری شده است.
ورقه های مدوری که رافائل مزنگا از روی ظرف پتری جدا کرده درخشان و مشکی است، ظاهر این ورقه به شکلی است که شاید کمتر کسی بتواند حدس بزند که یک نانوکامپوزیت جدید است که دارای خواص ویژهای بوده و در آزمایشگاه (Eidgenössische Technische Hochschule, ETH) تولید شده است.
ساخت این ورقه ها بسیار شبیه فرآیند تولید کاغذ معمولی از سلولز است. ترکیب مواد مختلف با خواص غیرعمومی موجب تشکیل نانوکامپوزیت جدیدی با ویژگی های جالب می شود. برای مثال این نانوکامپوزیت بهصورت کامل قابل تجزیه است.
گرافن از نظر مکانیکی بسیار مستحکم، ضد آب و رسانای خوب الکتریکی است. از سوی دیگر پروتئین فیبریلی ماده ای فعال از نظر زیستی بوده و قادر است به مولکول آب بچسبد. با این تفاسیر، این نانوکامپوزیت جدید می تواند در محیط آبی و تحت شرایط مختلف رطوبتی، تغییر شکل دهد. علاوه براین، ورق گرافنی دارای حافظه شکلی است در واقع این ماده میتواند در صورت جذب آب تغییر شکل داده و با حذف آب دوباره شکل اولیه خود را بازیابی کند. از این ویژگی می توان برای تولید حسگرهای آبی یا عملگر رطوبتی استفاده کرد.
جالبترین ویژگی این نانوکامپوزیت جدید آن است که می توان از آن برای تولید زیست حسگر بسیار دقیق استفاده کرد بهطوری که با آن می توان فعالیت آنزیم ها را اندازه گیری کرد. آنزیم ها قادرند فیبریل های پروتئینی را بشکنند، با این کار مقاومت کامپوزیت تغییر می کند. بنابراین اگر گرافن به یک مدار الکتریکی متصل باشد میتوان از طریق این تغییر، وجود آنزیم را شناسایی کرد.
رافائل مزنگا می گوید این موضوع از نظر من زیباترین بخش داستان است، از این حیث ما می توانیم مدعی شویم که روش جدیدی برای اندازه گیری فعالیت آنزیم ها یافته ایم.
این ماده می تواند بهگونه ای طراحی شود که نیازهای دیگر محققان را نیز پوشش دهد. برای مثال افزایش مقدار گرافن بهمعنای هدایت بیشتر و افزایش پروتئین بهمعنای جذب بیشتر آب و در نهایت پاسخ بیشتر به تغییرات رطوبتی است.