ایجاد مصونیت مادام‌العمری در موش با فناوری نانو

دانشمندان با استفاده از نانوذرات واکسنی تولید کردند که مصونیت مادام‌العمری برای موش به همراه داشت....

دانشمندانی از مرکز واکسن ایموری، نانوذراتی را طراحی کرده‌اند که از لحاظ اندازه و مصونیت‌شناختی شباهت زیادی به ویروس دارند و می‌توانند باعث ایجاد مصونیت مادام العمر در موش‌ها شوند. آن‌ها نانوذرات مذکور را بگونه‌ای طراحی کرده‌اند که بتواند اثرات مصونیت‌زایی یکی از موفق‌ترین واکسن‌های تولید شده تاکنون، یعنی واکسن تب زرد، را تقلید کنند

این ذرات که از پلیمرهای زیست‌تجزیه‌پذیر ساخته شده‌اند، دارای مؤلفه‌هایی هستند که دو قسمت متفاوت سیستم ایمنی طبیعی را فعال می‌کند و می‌تواند به‌طور قابل تعویض با موادی از باکتری‌ها و ویروس‌های متفاوت مورد استفاده قرار گیرند.

این نانوذرات می‌توانند برای افزایش ذخایر کمیاب در مواقعی که دسترسی به مواد ویروسی محدود است، مانند آنفلوانزای فراگیر، یا در طول عفونت‌‌های درحال ظهور یک روش فوری مهیا کنند. علاوه براین، بیماری‌های زیادی مانند HIV، مالاریا، سل، و تب استخوان وجود دارند که هنوز با کمبود واکسن مناسب روبرو هستند و پیش‌بینی می‌شود که این نوع از افزایش‌دهنده مصونیت بتواند ایفای نقش کند.

یک تزریق مؤثر واکسن تب زرد ویروسی می‌تواند از شکل‌های بیماریزای ویروس به‌مدت ده‌ها سال محافظت کند. بالی پولندران و همکارانش تحقیقاتی بر روی نحوه پاسخ بشری به واکسن تب زرد داشته‌اند، به امید اینکه بتوانند از رفتار آن کپی‌برداری کنند.

این پژوهشگران علاقه بسیار زیادی به ساخت سکوی طراحی واکسن‌های بهبودیافته برای بیماری‌های عفونی موجود و درحال ظهور دارند. یکی از مولفه‌های این ذرات MPL (چربی مونوفوسفوریل A) - یک مولفه با دیوارهای سلولی باکتریایی- است و دیگری ایمیکوئیمود - یک ماده شیمیایی تقلیدکننده اثرات RNA ویروسی- است. این ذرات از PLGA (پلی (اسید لاکتیک) -کو- (اسید گلیکولیک)) ساخته شده‌اند که یک پلیمر سنتزی مورد استفاده در پیوندها و بخیه‌های زیست‌تجزیه‌پذیر است.

این پژوهشگران متوجه شدند که این ذرات می‌توانند در بدن موش‌ها باعث تولید پادتن‌هایی برای پروتئین ویروس آنفلوانزا و یا باکتری سیاه زخم شوند که چندین برابر مؤثرتر از زاج سفید است. به علاوه، سلول‌های ایمنی حداقل 18 ماه در داخل غدد لنفاوی درنگ می‌کنند که تقریباً با طول عمر موش برابر است. در آزمایش بر روی میمون‌ها، این نانوذرات با پروتئین ویروسی قادر به ایجاد پاسخ‌های قوی‌تر که 5 برابر بیشتر از پاسخ ایجاد شده توسط همان غلظت از پروتئین ویروسی ولی بدون این نانوذرات است، شدند.

جزئیات نتایج این تحقیق در مجله‌ Nature منتشر شده است.