تاریخچهٔ پلی‌ سیلوکسان ‌ها

دوران باستان

 

در عصر حجر کوارتز و سنگ ‌های بر پایهٔ سیلیکا برای کمک به بقای انسان ها به شکل ابزار در آمدند. یونانی ‌های قدیم شروع به تبدیل ماسه به شیشه کردند و از آن به بعد انقلاب تکنولوژیکی غیر قابل مهار بود.

 قرن ۱۹ ام

 

در قرن ۱۹ ام شیمیدان های پیشگام کشف کردند که چگونه می توان از شن به سیلسیم رسید. سیلسیم پایهٔ سیلوکسان‌ ها است. در سال ۱۸۲۳ جی. جی ون برزیلیوس توانست عنصر سیلسیم را بصورت خالص جدا کند. در سال ۱۸۵۴ ، H.E. Saint-Claire Deville توانست سیلسیم خالص را از طریق فرآیند ذوب الکترولیزی سنتز کند.

 

قرن ۲۰ ام

قرن ۲۰ ام استفادهٔ تجاری از سیلیکون ها (پلی‌ ارگانوسیلوکسان ‌ها) را دید. در دههٔ ۱۹۳۰ ، J.F. Hyde (از شرکت Coring) اولین پژوهش موفقیت ‌آمیز در مورد تولید تجاری سیلیکون‌ ها را انجام داد. در دههٔ ۱۹۴۰ F.S. Kipping بر پایهٔ کارهای Hyde ، اولین کسی بود که به سنتز گستردهٔ ترکیبات سیلیکونی دست یافت و اسم سیلیکون را به وجود آورد. او به عنوان پدر علم سیلیکون شناخته می‌شود. در همین دهه R. Mueller و E.G. Rochow مستقل از یکدیگر روشی مستقیم را برای سنتز سیلیکون‌ ها در مقیاس صنعتی توسعه دادند. در دههٔ ۱۹۶۰ ، S. Silver (از شرکت ۳M) چسب های حساس به فشار (PSA) را اختراع کرد. این چسب ها برای چسباندن سطح پوشانیده شده با اندکی فشار به مواد دیگر طراحی شدند. در دههٔ ۱۹۸۰ با شروع انقلاب الکترونیک ، سیلیکون ها نقش مهمی را در پیشرفت تکنولوژی کامپیوتر ، ارتباطات راه ‌دور و زمینه ‌های مرتبط دیگر ایفا کردند. بدون وجود سیلیکون ‌ها برای حفاظت وسایل از دمای بالا و آلودگی‌ ها ما مطمئنا بسیاری از اختراعات فناورانه و الکترونیکی امروزه را نداشتیم.

 

قرن۲۱ ام

• فتونیک "استفاده از سرعت نور:"  کشفیات اخیر در علمی فتونیک – که در آن فوتون ها (نور) برای انتقال فوق سریع اطلاعات از طریق اینترنت و کاربردهای دیجیتال دیگر بکار می‌روند - به استفاده از فیبر های نوری برای انتقال اطلاعات سرعت بخشیده ‌است. فیبرهای نوری پایه سیلیکونی به موفقیت این فناوری نوین کمک می ‌کنند زیرا آن ها را می توان به تناسب نیازهای خاص نوری طراحی کرد.

• سیلیکون در علوم زیستی: ارتباط شاخه ‌های مجزای بیوتکنولوژی و علم سیلیکون فرصت های زیادی را برای اختراع در شاخه ‌های زیر به وجود می ‌آورد.

 محصولات تمیز کننده
 سویچ‌ های نوری
 بافت های محافظ
 سنسور های پایه زیستی

• پلاسما "پژوهش ستارگان" پلاسما حالتی از ماده‌ است که ستارگان از آن ساخته شده‌ اند. پلاسماها ابرهای مولکول/ اتم‌ های گازی یونیزه با انرژی بالا هستند که با سرعت زیادی حرکت می‌کنند. هنگامی که این اتم ها یا مولکول ها به هم برخورد می کنند ، مخلوطی را تشکیل می دهند که توانایی شکستن و تشکیل پیوند شیمیایی را دارد و آن را می ‌توان برای تغییر خصوصیات سطحی که با آن در تماس هستند ، بکار برد. ادغام پلاسما با سیلیکون ‌ها ، تولید فیلم های نازک پلیمری که ضخامتی کمتر از یک دهم تار موی انسان داشته باشند را امکان‌ پذیر می ‌سازد. این فیلم ‌ها امکان تولید ریز پردازنده ‌های سریعتر ، ابزار نوری بهتر و مدارات مجتمع با قابلیت های بالاتر را فراهم می ‌کند.