تاریخچهٔ پلی‌ سیلوکسان ‌ها

دوران باستان

 

در عصر حجر کوارتز و سنگ ‌های بر پایهٔ سیلیکا برای کمک به بقای انسان ها به شکل ابزار در آمدند. یونانی ‌های قدیم شروع به تبدیل ماسه به شیشه کردند و از آن به بعد انقلاب تکنولوژیکی غیر قابل مهار بود.

درباره پلی یورتان:

پلی یورتانها به دسته ای از مواد شیمیایی اطلاق می شوند که از واکنش پلیول ها و ایزوسیانات ها به عنوان قسمتی از مواد اصلی PU ساخته می شوند.
پلی یورتان که با نام پلی کربامات هم شناخته می شود به دسته ای از ترکیبات بزرگتری به نام پلیمر تعلق دارد.
جهت ساختن پلیمرهای پلی یورتان حداقل دو گروه ماده واکنشی به شرح ذیل مورد نیاز می باشد:
الف : ترکیباتی از خانواده ایزو ساناتها
ب: ترکیبات اتم هیدروژن فعال

تاریخچه  پلی یورتان:
اولین بار اتو بایر و همکارانش در سال 1937 در لابراتوآر AG FARBEN در شهر لورکوزن آلمان موفق به کشف پلی مرهای پلی یورتان شدند.
بعد از آن برای اولین بار پلیول پلی اتر به صورت تجاری توسط دوپونت در سال 1956 معرفی شد. سپس در سال 1960 بیش از 45000 تن از فوم پلی یورتان انعطاف پذیر تولید شد و در سال 1967 رجید فوم که دارای استحکام و ثبات بیشتری بود ساخته شد. سپس در اواخر دهه 60 میلادی استفاده از رجید فوم به عنوان مواد اصلی داخل اتومبیل گسترش یافت.
هم اینک پس از گذشت بیش از 8 دهه پلی یورتانها، به شکلهای مختلف از جمله فومهای سخت، فومهای انعطلاف پذیر، الاستومرها، ترمو پلاستیک الاستومرها، رزین، رنگ، پوشش و غیره مورد استفاده قرار می گیرند.

 

تاریخچه پیدایش پلی یورتان و پلی یوریان

نیاز مبرم به حفاظت سطوح در برابر خوردگی، تلاش های وسیعی را جهت فرموله کردن محصولات پوششی با خواص متنوع، در صنعت امروز می طلبد. در طی سالیان اخیر، دانشمندان و مهندسین شیمی نوآوری هایی را در صنعت پلیمر عرضه نموده اند تا جوابگوی این نیاز باشند. از جمله پیشرفته ترین این پلیمرهای توسعه یافته، پوشش های مدرن پلی یورتان و پلی یوریامی هستند. از آنجایی که یک سیستم ایده آل حفاظت از خوردگی باید در کلیه مراحل اعمال، نصب و سویس با محیط زیست سازگار بوده دوام و مقاومت بالایی در برابر شرایط محیطی، صدمات مکانیکی و مواد شیمیایی داشته باشد و همچنین از نظر هزینه مواد، اجرا، تعمیرات و نگهداری، مقرون به صرفه باشد، پوشش های پلی یورتان و خصوصاً پلی یوریای 100 درصد جامد، به دلیل خواص ویژه خود، کلیه این نیازها را برآورده می نمایند.

پلی یورتان : کوپلیمری پرکاربرد

پلی یورتان

الاستومرهای پلی یورتانی، خانواده‌ای از کوپلیمرهای توده‌ای بخش شده است که کاربردهای مهمی در زمینه‌های گوناگون صنعتی و پزشکی پیدا کرده است. اولین پلی یورتان، از واکنش دی‌ایزوسیانات آلیفاتیک با دی‌آمین به‌دست آمد. اتو بایر و همکارانش اولین بار این پلی‌یورتان را معرفی نمودندکه به شدت آبدوست بود و بنابراین به عنوان پلاستیک یا فیبر نمی‌توانست مورد استفاده قرار گیرد. واکنش بین دی‌ایزوسیانات‌های آلیفاتیک و گلیکول‌ها منجر به تولید پلی یورتانی با خصوصیات پلاستیکی و فیبری گردید. به دنبال آن، با استفاده از دی‌ایزوسیانات آروماتیک و گلیکول‌های با وزن مولکولی بسیار بالا، پلی‌ یورتانی به‌دست آمد که خانواده مهمی از الاستومرهای ترموپلاستیک به شمار می‌رود.

رزین اپوکسی

رزینهای اپوکسی به عنوان رزینهای اپوکسید نیز شناخته میشوند. ویژگی شناسه این رزینها دارا بودن بیش از یک گروه epoxy-2 و 1 در ساختار مولکولی است. این گروه ممکن است در بدنه زنجیر باشد ولی معمولاَ در انتها قرار دارد.
در شرایط مناسب واکنش، گروه اپوکسی می تواند با اسیدها، ایندرید اسیدها، آامینها و الکل واکنش تراکمی به همراه جابجایی هیدروژن به گروه اتیلن اکسید، بدهد. این واکنشها امکان افزایش طول زنجیر یا شبکهای شدن را بدون آزاد کردن مولکولهای کوچک مانند آب فراهم میکند. بنابراین محصولات اپوکسی در مقایسه با اکثر رزینهای گرما سخت، جمع شدگی کمتری در اثر پخت نشان می دهند.

رزین ‌وینیل ‌استر

رزین ‌وینیل ‌استر

وینیل استرها محصول واکنش رزینهای اپوکسی با اسیدهای غیر اشباع اتیلنی می باشند بجز حالات خاص، معمولا رزینهای وینیل استر دارای انتهای غیر اشباع میباشند. این انتها میتواند واکنش شبکهای شدن را انجام دهد و نیز می تواند پلیمریزاسیون زنجیرهای وینیل استر را انجام دهد و یا اینکه به همراه استایرن کوپلیمر شود

رزین ‌وینیل ‌استر

وینیل استرها محصول واکنش رزینهای اپوکسی با اسیدهای غیر اشباع اتیلنی می باشند بجز حالات خاص، معمولا رزینهای وینیل استر دارای انتهای غیر اشباع میباشند. این انتها میتواند واکنش شبکهای شدن را انجام دهد و نیز می تواند پلیمریزاسیون زنجیرهای وینیل استر را انجام دهد و یا اینکه به همراه استایرن کوپلیمر شود.

.

رزین ‌پلی استر

رزینهای پلی استرغیر اشباع بطور گستردهای در سراسر دنیا استفاده میشوند. زنجیر اصلی پلیمری این رزین دارای اتصالات استری میباشد که از واکنش تراکمی یک ترکیب الکلی چند عاملی و یک اسید چند عاملی مانند گلیکول و اسید فوماریک تهیه میشود. در مثال اخیر بدلیل استفاده از یک اسید غیر اشباع، پیوندهای دوگانه در فواصل منظمی در زنجیر بوجود میآیند. این پیوندهای دوگانه، سایتهای دارای امکان شبکهای شدن توسط استایرن هستند و میتوانند موجب سخت شدن رزین و پخت شدن آن شوند. بنابراین با طراحی فرمول و کنترل اسیدهای اشباع و غیر اشباع، کاتالیستها، دما وزمان واکنش، مجموعه کاملی از رزینها را میتوان تولید نمود که برای کاربردهای مختلف مناسب باشند