برای رهایش مواد دارویی درون سلول

چکیده :

استفاده از نانو ساختارهای مبتنی بر کربن ( همانند نانولوله های کربنی )، در زیست پزشکی هر روزعلاقه بیشتری را به خود جلب میکند . یکی از مزایای کلیدی نانولوله های کربنی توانایی آنها در عبور از غشاهای پلاسماست ، این توانایی امکان استفاده از آنها را در رهایش مولکول های دارویی به روشی شبیه پپتیدهای نفوذ کننده در سلول فراهم می آورد ، همچنین امید می رود استفاده از ویژگی های منحصر به فرد الکتریکی ، نوری ، حرارتی ، و طیف سنجی نانولوله های کربنی در یک بستر زیستی ، منجر به ایجاد پیشرفت هایی در تشخیص ، بازرسی و درمان بیماری ها گردد . در این مقاله مروری کلی بر اصول بنیادین حاکم بر ساز و نفوذ نانو لوله های کربنی در غشای پلاسمایی داشته و تصویری کلی از روش های مختلف درمانی مبتنی بر این نانو ساختارهای جالب – که در حال تحقیق است – ارائه میگردد.

در چند سال اخیر گروه های تحقیقاتی مختلفی نشان داده اند که نانولوله های کربنی تک دیواره و چند دیواره( شکل 1 ) میتوانند وارد انواع مختلفی از سلول ها شده ، مولکول های کوچک و ماکرومولکول های درمانی و تشخیصی را درون آن رها سازند. با این حال ساز و کار دقیق اتصال به سلول ، وارد شدن درون آن ، و نحوه حرکت درون سلول کاملا شناخنه شده نیست. این تحقیقات اولیه زیستی روی نانولوله های کربنی موجب ایجاد علاقه به توسعه زمینهزیست فناوری نانولوله های کربنی شده است و شناسایی فاکتورهای اساسی تعیین کننده در مورد نانولوله های کربنی به درون سلول ، به تشخیص مزایای این نانو ساختارها نسبت به نانو ذرات کروی ، یا شناسایی آسیب های احتمالی بر سلول ها کمک میکند ( جدول 1 ).

2 . آیا نانولوله های کربنی می توانند به عنوان یک نانو سوزن برای عبور از غشای پلاسمایی عمل کنند؟

تعیین ساز و کار دقیق ورود نانولوله های کربنی به درون سلول در توسعه ممتد آنها به عنوان اجزای ابزارهای زیست پزشکی و درمانی که باید وارد بدن بیمار شوند ، از اهمیت بسزایی برخوردار است . مهم ترین عاملی که در چنین مطالعاتی وجود دارد ، نوع نانولوله کربنی مورد استفاده است که با عوامل زیر تعیین می شود :

·        فرایند مورد استفاده برای تهیه و تولید نانولوله های کربنی ،

·        ویژگی های ساختاری نانولوله های کربنی ،

·        ویژگی های سطحی نانولوله های کربنی و خصوصیات گروه های عاملی موجود در سطح این نانولوله ها.

باید با استفاده از نانولوله های کربنی زیست سازگار ، بر همکنشی میان این ساختارها و سلول ایجاد کرد ، این کار از طریق عامل دار کردن سطحی کووالانسی و یا غیر کووالانسی این ساختار ها در جهت تولید نانولوله های کربنی محلول در آب صورت می پذیرد. راهکارهای عامل دار کردن مختلفی به وسیله گروه های تحقیقاتی متفاوت مورد استفاده قرار گرفته است ، اما به دلیل ناتوانی در ارتباط دادن شرایط تجربی مختلف ، امکان مقایسه مستقیم این راهکارها امکان پذیر نیست .

عموما عامل دار کردن کووالانسی نانولوله های کربنی را می توان با دو راهکار انجام داد:

1.     استری کردن یا آمیدی کردن نانولوله های اکسید شده ؛

2.     اتصال کووالانسی گروه های عاملی به دیواره نانولوله .

در راهکار اول ، فرایند اکسیداسیون در محیط اسیدی قوی صورت می گیرد ؛ این امر باعث باز شدن انتهای نانولوله ها و ایجاد گروه های کربوکسیلی می شود که به نوبه خود امکان اتصال گروه های دیگر را فراهم می آورد . به علاوه، گروه های کربوکسیلی در محل هایی از دیواره نانولوله ایجاد می شوند که در آن نواحی نقص وجود دارد. از سوی دیگر ، امکان عامل دار کردن مستقیم دیواره نانولوله ها با گروه های آلی با استفاده از اجزای فعالی همچون نیترن ها ، کربن ها ، و رادیکالها وجود دارد.

تا کنون آلکیل آزیدها ، نمک های دی پیریدیل ایمیدازولیوم ، و رادیکال های پرفلوئوروآلکیل به عنوان واکنشگرهای موثر مورد استفاده قرار گرفته اند. انحلال پذیری بالای نانولوله های کربنی حاصل در آب را می توان با جدا شدن آنها از یکدیگر ( که در اثر نیروهای دافعه الکتروستاتیکی سطوح نانولوله ها اتفاق می افتد ) و توانایی آنها در جای دهی مولکول های آب توضیح داد.

راهکارهای دیگر برای ایجاد گروه های عامل در دیواره نانولوله ها ، شامل استفاده از فرایندهای شیمیایی مختلفی همچون حلقه زایی 1 و 3 دو قطبی ایلیدهای آزومتین است. راحت ترین راه برای به دست آوردن چنین مشتقی ، دکربو کسیله کردن نمک های آمونیوم حاصل از واکنش یک آلفا آمینو اسید با یک آلد ئید است . عملا گلیسین تغییر یافته در ناحیه نیتروژن با یک دی آمینوتری اتیلن

گلیکول محافظت شده با مونو بوتیروکسی کربونیل برای این منظور پیشنهاد شده است ؛ زیرا پس از حذف ، گروه بوتیروکسی قابلیت انحلال بسیار بالایی دارد. گروه آمینو آزاد تا حد بسیار زیادی سازگاری حلالیت نانولوله های کربنی تک دیواره و چند دیواره را که به خوبی در یک حلال آبی پخش شده اند ، افزایش داده و آنها را آماده عامل دار کردن بیشتر میکند. در شکل (2) چند مشتق عامل دار نانولوله های کربنی که به خوبی در آب پخش می شوند ، نشان داده شده اند .

از زمانی که سازگاری نانولوله کربنی با محیط های زیستی حاصل شده ، امکان بر همکنش آنها با سلول های زنده ایجاد گردیده است . ما بصورت تجربی مشاهده نموده ایم که نانولوله های کربنی  می توانند با غشاهای پلاسما بر همکنش نموده ، به درون سیتوپلاسم نفوذ کنند ؛ در این مطالعات    پلاسمید را درون سلول ها جابه جا کند. DNA اولیه نانو لوله های کربنی ، توانستند    

جالب است که ساختارهای نانولوله ای مدل برای ایجاد بر همکنش با دو لایه ای های چربی از طریق یک فرایند انتشار و عبور مستقیم از غشاهای زیستی پیشنهاد شده اند ( شکل (3) نشان دهنده آن است ) . نفوذ خود به خودی در غشا با کنار زدن مولکول های چربی یک فرایند مستقل از انرژی بوده و به گیرنده ، روکش ، یا بر همکنش های شاخه های لیپیدی وابسته نیست ؛ بنابراین می تواند در تمام انواع سلول ها اتفاق بیفتد (برعکس اندوسیتوز) . لوپز و همکارانش انتشار خود به خودی نانولوله های عامل دار شده با شاخه های آب دوست در غشا های دو لایه ای چربی را با استفاده از شبیه سازی های دینامیک مولکولی توصیف کرده اند. این اندازه گیری های تئوری اهمیت بر همکنش های میان بارهای الکتریکی را در فراین ورود  نانولوله ها به درون سلول نشان می دهند ، که با اطلاعات حاصل از تصاویر میکروسکوپ الکترونی گرفته شده از نانولوله های کربنی عامل دار شده با آمونیوم ، مطابقت دارد.

در شکل (3) دو تصویر با تفکیک پذیری بالا از نانولوله های کربنی چند دیواره که با یون آمونیوم عامل دار شده اند ، نشان داده شده است ؛ در این تصاویر برخورد اولیه و نفوذ نانو لوله ها در یک سلول جانور پستاندار دیده می شود. محققان دریافته اند که نانولوله ها ، با ورود به درون سلول به صورت عمودی نسبت به غشای پلاسما قرار می گیرند . با این حال همان گونه که گائو و همکارانش نشان داده اند ، انتخاب نوع سلول برای این تحقیقات اهمیت دارد ؛ زیرا بیگانه خواری غیر حرفه ای می تواند بر فرایند نفوذ نانولوله ها به درون سلول تاثیر بگذارد. گزارش های زیادی مبنی بر ورود نانولوله ها به درون سلولهای مختلف ( فیبروبلاست ها ، سلول های مخاطی، سلول های سرطانی ، بیگانه خوارها ، باکتریها و قلرچ ها ) در شرایط آزمایشی گوناگون منتشر شده اند ، همچنین اثر نوع گروه عاملی موجود بر روی سطح نانولوله کربنی عامل دار ، با استفاده از روش های مختلفی همچون میکروسکوپی هم کانون ، جدا سازی سلولی فعال شده با

فلوئورسانس ( FACS ) ، و پروتوکل هایی که از ساز و کارهای ورود وابسته به انرژی جلوگیری می کنند ( کاشت در چهار درجه سانتی گراد و اضافه کردن آزید سدیم یا 2 و4- دی نیتروفنول به محیط کاشت سلول ) ، مورد بررسی قرار گرفته اند .

جالب اینکه مشاهدات اولیه از توانایی نفوذ نانولوله های کربنی در غشای پلاسما که تا حد زیادی با استفاده از یک فرایند مستقل از انرژی صورت می گیرد – نشان داده اند که این نانو ساختارها بدون توجه به نوع سلول و یا نوع گروه عاملی که در سطح آن وجود دارد ، می تواند در این غشا نفوذ کند. به علاوه ، اخیرا فرضیه استفاده از دو نوع مختلف از نانولوله های کربنی به عنوان نانو سوزن هایی برای نفوذ در غشای پلاسما به صورت تجربی مطرح شده است. این دو نوع عبارتند از :

1-    مطالعات پیوندی روی نانولوله های کربنی چند دیواره عامل دار شده به صورت غیر کووالانسی با کوپلیمرهای دسته ای با استفاده از سلول های میکرو گلیا ؛

2-    نانولوله های کربنی اکسید شده محلول در آب که با استفاده از امواج میکوویو با باکتری E.Coli بر همکنش می کنند.

مجموع مطالعات انجام شده مؤید آن است که سازو کارهای جدید و جالبی ( غیر از اندوسیتوز معمول ) در نفوذ نانولوله هی کربنی به درون سلول ها ، تا حد زیادی دخیلند.

از این ویژگی های جالب نانولوله های منفرد قابل پخش در آب می توان در کاربردهای زیست پزشکی ؛ همچون سیستم های حمل کننده جدید برای عوامل درمانی و تشخیصی استفاده کرد زیرا :

·        نانولوله های کربنی می توانند وارد بسیاری از انواع سلول های شوند ؛

·        سطح ویژه بالای آنها می تواند به عنوان بستر حمل کننده ای برای مولکول های مختلفی ، همچون پپتیدها ، پروتئین ها ، اسیدهای نوکلئیک ، و داروها عمل کند ؛

·        نانولوله های کربنی به عنوان سیستم های حمل کننده ، در بسیاری از مطالعات بنیادی صورت گرفته در زمینه کاربردهای مختلف زیست پزشکی مطرح شده اند که برخی از آنها در شکل (4) آورده شده اند.

در اینجا مروری کلی بر هر یک از این کاربردهای زیست پزشکی که در آنها نانولوله های کربنی برای رهایش عوامل درمانی مختلف مورد استفاده قرار گرفته اند ، آورده شده است.

2.     استفاده از نانولوله های کربنی برای رهایش واکسن

جذب پپتیدها و الیگوداکسی نو کلئوتیدهای آزاد ، با سلول بسیار پایین است ؛ بنابراین اتصال این مولکول ها روی سطح نانولوله ها می تواند موجب بهبود رهایش این مولکول های زیستی گردد ؛ به عنوان نمونه اتصال یک توالی پپتیدی از پروتئین VP1 از ویروس بیماری foot-and-mouth ، ( یک بیماری ویروسی در حیوانات شاخدار) به یک نانولوله کربنی تک دیواره دارای آمونیوم  ( SWNT - NH ) ، از طریق یک پیوند کووالانسی قوی صورت گرفته است .

در این مطالعات اولیه ، پپتید متصل به نانولوله کربنی ، کنفرماسیون ثانویه درست و مورد نیاز را به خود گرفته و به پادتن های مونوکلونال و پلی کلونال خاصی فعالیت ایمنی زایی نشان می دهد. برای ارزیابی ویژگی های پادزایی و ایمنی زایی ،‌ همچنین اثر تعداد پپتیدهایی – که به صورت کووالانسی به نانولوله کربنی متصل شده اند – مشتقات نانولوله ای حامل یک و دو پپتید تهیه شدند . پادتن ضد پپتید خاص به وسیله آزمایش جذب ایمنی متصل به آنزیم ( ELISA ) و رزونانس پلاسمون سطحی برای هر دو نوع ترکیب تشخیص داده شد.

به علاوه ، ایمن سازی موش با این پپتیدهای متصل به نانولوله های کربنی نشان داد که پاسخ پادتن قوی تری نسبت به حالتی که تنها از پپتید استفاده می شود ، ایجاد می گردد ، همچنین هیچ پادتن ضد نانولوله کربنی ای شناسایی نشد که نشان دهنده تحریک سیستم ایمنی بدن از سوی نانولوله های کربنی سیستم ایمنی بدن باشد . با این حال تنها نانولوله های  حامل یک پپتید ، موجب ایجاد پادتن های بسیار قوی ای می شوند که فعالیت های ویروس را خنثی می کنند.

افزایش تعداد پپتیدها در سطوح اطراف نانولوله کربنی ، موجب افزایش ایمنی زایی می شود ، اما ظرفیت خنثی سازی را بهبود نمی بخشد ؛ این یافته را می توان به کاهش اختصاصی بودن پادتن های تولید شده با استفاده از ترکیبات حاوی دو پپتید نسبت داد که احتمالا نتیجه کنفرماسیونی است که از طریق پپتید روی نانو لوله کربنی ( به شکلی متفاوت از حالت طبیعی ) اتخاذ می شود . این نتایج ، نقش کلیدی سیستم حمل کننده در ارائه پپتید متصل به خود ، به سیستم ایمنی بدن را نشان می دهد.

در مطالعه دیگری الیگوداکسی نو کلئوتیدهای دارای بار منفی حاوی بستر CPG ( ODN CPGs ) به صورت غیر کووالانسی با SWNT-NH    کاتیونی ، کمپلکس تشکیل دادند . OND CPGs موجب ایجاد یک محافظت غیر اختصاصی در برابر عوامل بیماری زای مختلف درون سلول گردیده و پاسخ های ایمنی مخصوص پادزاهای خاص را تقویت می کند . پس از کشت این کمپلکس با اسپلنوسیت های موش ، افزایشی در فعالیت تحریک ایمنی OND CPG مشاهده شد که با افزایش ترشح سیتوکین IL-6 ( مربوط به زمان پیش از التهاب ) همراه نبود. به علاوه نانولوله های کربنی کاتیونی هیچ اثر میتوژنی ( ماده ای که باعث تحریک تقسیم میتوزی می شود ) یا سمی روی لنفوسیت ها نداشتند.

بنابراین چنین مطالعاتی نشان میدهد که نانولوله های کربنی عامل دار قابل پخش در آب ، می توانند به عنوان چاچوب هایی برای رهایش سلولی و رساندن مولکول های فعال کننده ایمنی به گیرنده مورد نظر عمل نموده ، در نهایت ابزار تازه ای را برای واکسیناسیون موثر در اختیار دانشمندان قرار دهند.

3.     استفاده از نانولوله های کربنی برای رهایش ژن

یکی از مفاهیم نوید بخش برای اصلاح نواقص ژنتیکی یا تغییر خارجی ساختار ژنتیکی سلول ، ژن درمانی است. هدف از این کار رساندن مولکول های اسید نوکلئیک به صورت موثر ، ویژه و امن به درون سلول است. با این حال ، مانع اصلی در این کار تجزیه سریع اسیدهای نوکلئیکی است که از خارج از سلول وارد آن می شود . یکی از روش های غلبه بر این مشکل استفاده از یک سیستم حامل است که بتواند به RNA ، DNA ، یا اسید نوکلئیک دیگر درون سلول به روش خود آرایی متصل شده و بدین طریق درون سلول جا به جا شود.

لیپوزوم ها ، لیپیدهای کاتیونی ، پلیمرها و نانو ذرات از اجزایی هستند که همینک سیستم های انتقال غیر ویروسی ژن را تشکیل می دهند. این سیستم ها چندین مزیت دارند که از آن جمله ، می توان به افزایش آسان مقیاس ، انعطاف پذیری در اندازه اسیدهای نوکلئیک رها شده ، و پاسخ ایمنی کمتر نسبت به ویروس ها اشاره  کرد.

ما نشان داده ایم رهایش و بیان ژن با استفاده از نانولوله های کربنی منجر به تولید پروتئین های نشانه ای می شود که در pDNA دو رشته ای رمز گزاری شده اند. در این مطالعات مشاهده نمودیم که pDNA  می تواند از طریق بر همکنش های الکترواستاتیکی ، در سطح نانولوله کربنی عامل دار شده به صورت کووالانسی با گروه های   NH + ، در یک کنفرماسیون کروی متراکم شرکت کند ، همچنین استفاده از نانولوله های کربنی کاتیونی برای متراکم کردن DNA ، مزایایی دارد ؛ مثل افزایش بر همکنش های غشایی سلول ( ناشی از نیروهای الکتروستاتیکی ) و افزایش جذب سلول. رهایش pDNA و بیان بتا گالاکتوسیداز ( ژن نشانه ) در تخمدان موش بزرگ چینی ( CHO ) پنج تا ده برابر بیشتر از حالتی است که از pDNA تنها استفاده می شود ، همچنین نسبت بار مثبت به منفی ( pDNA CNT-NH + ) عامل مهمی در تعیین سطح بیان ژن به شمار می رود .

سیستم های رهایش ژن مبتنی بر نانولوله های کربنی رالیو و همکارانش نیز گزارش داده اند ( با استفاده از نانولوله های کربنی عامل دار شده با پلی اتیلن ایمین PEI .) .آنها اتصال غیرکووالانسی pDNA  با PEI – CNTs  را گزارش نموده و کمپلکس های CNT – PEI : pDNA  را با نسبت های بار مختلف و در سلول های گوناگون مورد آزمایش قرار داده اند. سطح بیان لوسیفراز ( ژن نشانه ) با استفاده از نانولوله های کربنی بسیار بالاتر از حالتی بود که تنها از pDNA  استفاده می شد ؛ همچنین این سطح سه برابر بالاتر از حالتی بود که فقط از PEI استفاده می شد . همچنین گائو و همکارانش نشان دادند که گروه عاملی موجود روی سطح نانولوله کربنی نقش بسیار مهمی در ایجاد کمپلکس CNT – pDNA دارد . آنها با مطالعه رهایش ژن pDNA  به وسیله نانولوله های کربنی عامل دار با گروه های شیمیایی مختلف ( آمینو ، کربوکسیل ، هیدروکسیل ، و آلکیل ) ، دریافتند که تنها CNT – NH دارای بار مثبت می تواند با pDNA کمپلکس تشکیل داده و آن را درون سلول رها سازد .

4 .  استفاده از نانولوله های کربنی برای درمان سرطان

توسعه سیستم های رهایش هوشمند که بتوانند سلول های سرطانی خاص را هدف قرار داده ، وارد آنها شوند ، بدون آنکه اثرات جانبی داشته و بر بافت های سالم اطراف آسیب برسانند ، هنوز یک چالش اساسی در درمان سرطان است . نانولوله های کربنی می توانند به عنوان پایه هایی برای عوامل درمانی مختلف ( درمان ) ، روبشگرهای فلورسانس ، مغناطیسی ، یا رادیواکتیو( ردیابی ) ، و بخش های فعال تشخیصی ( هدف گیری ) مورد استفاده قرار بگیرند .

یکی از راهکارهای رسیدن به این هدف ، عامل دار کردن نانولوله های کربنی با دو مولکول مختلف با استفاده از حلقه زایی 1 و 3 دو قطبی ایلیدهای آزومتین است . با استفاده از این روش امکان اتصال یک عامل فلورسانس ( FITC ) و یک داروی ضد سرطان که جذب آن از طریق سلول ها بسیار پایین است ( متوترکسات ) به دیواره خارجی نانولوله کربنی فراهم می شود.

فزل و همکارانش راهکار مشابهی را گزارش داده اند که در آن از نانولوله های کربنی پیوند یافته ، به صورت کووالانسی به ( IV ) Pt برای رهایش دز بالایی از یک داروی ضد سرطان استفاده شده است ؛ در این سیستم نانولوله کربنی برای ردیابی سیستم به صورت غیر کووالانسی ( از طریق یک روکش لیپیدی روی نانولوله کربنی ) به یک عامل فلورسانس متصل شده است ، همچنین اثر سمیت داروی ضد سرطان وابسته به رهایش و احیای آن درون سلول است . این کار همان گونه که  با استفاده از سلول های سرطانی بیضه NTera – 2 نشان داده شده است ، تنها در محیط های pH پایین همانند کیسه های اندوسیتی امکان پذیر است .

اخیرا مک دویت و همکارانش عامل دار کردن نانولوله های کربنی با یک پادتن مونوکلونال را گزارش نموده اند که به عنوان یک لیگاند هدف گیر عمل می کند. این گروه تحقیقاتی یک کمپلکس نانولوله کربنی – پادتن مخصوص برای هدف گیری اپیتوپ CD20 را روی سلول هلی لنفاوی Burkit انسانی تولید نموده اند و به طور خود به خودی یک ماده رادیواکتیو را به وسیله آن درون سلول رها نمودند. این سیستم از کمپلکسی از CNT-NH  به عنوان پایه ای برای اتصال کووالانسی عامل هدف گیر ، و ماده رادیواکتیو بهره می برد. آنها در خارج از بدن موجود زنده مشاهده کردند که این سیستم رهایش به سلول های هدف متصل و وارد آنها می شود ؛ سپس اپیتوپ مربوطه را در غشای پلاسما بیان می کند. آنها توانستند سلول های لنفاوی را هم به صورت ویژه درون بدن موجود زنده هدف گیری کنند که این هدف گیری بهتر از حالتی نبود که تنها از پادتن استفاده می شد.

در مطالعه دیگری که درون بدن موجود زنده صورت گرفته است ، جذب یا نگهداری ترجیحی نانولوله کربنی تغییر یافته با قفس کربورانی   CB  ، دارای استخلاف در تومور سرطانی گزارش شده است ؛ این امر نشان می دهد که نانولوله کربنی می تواند به عنوان حاملی برای رهایش بور به کار رود. با وجودی که ساز و کار انباشته شدن نانولوله کربنی تغییر یافته با کربوران در تومورها شناخته شده نیست ، این مطالعه امکان استفاده از نانولوله های کربنی در روش درمانی جذب نوترون به وسیله بور را برای از بین بردن سرطان نشان می دهد.

همچنین نشان داده شده است که می توان از نانولوله های کربنی برای رهایش اسیدهای نوکلئیک مخصوص درمان سرطان استفاده کرد. در گزارش منتشر شده ای از سوی ژانگ و همکارانش ، استفاده از نانولوله های کربنی به عنوان سیستم حمل کننده siRNA توضیح داده شده است. این گروه پژوهشی ، از  CNT-NH برای رهایش TERT siRNA به سلول های تومور سرطانی ( موش و انسان ) و غیر فعال کردن ژن TERT – که برای توسعه و رشد تومورهای ضروری است استفاده نمود. آنها مشاهده کردند درمان سلول های سرطانی مختلف با کمپلکس CNT : TERT siRNA منجر به توقف رشد سلول می گردد.

به طور کلی تحقیقاتی که تا کنون صورت گرفته ، نشان می دهد که چگونه نانولوله های کربنی می توانند روش های جدیدی را برای درمان سرطان در اختیار محققان قرار دهند. با این حال ، کار بسیار بیشتری لازم است تا فرصت ها و محدودیت های استفاده از نانولوله  های کربنی ، به عنوان حامل عوامل درمانی ضد سرطان شناخته شوند.

5 . استفاده از نانولوله های کربنی برای درمان ایدز  

اخیرا لیو و همکارانش نشان داده اند که می توان siRNA وصل شده به نانولوله های کربنی را در سلول های T انسانی و اطراف سلول های تک هسته ای خونی رها کرد .

توالی siRNA استفاده شده در این مطالعات می تواند گیرنده CD4 و کمک گیرنده های CXCR4 را که برای ورود و آلوده سازی سلول های T ، fi  به وسیله ویروس HIV  مورد نیاز است – غیر فعال سازد . این کار نشان می دهد siRNA متصل به روکش لیپیدی نانولوله کربنی با یک پیوند قابل جدا شدن دی سولفیدی می تواند به طرز موثری رها شده و تا حدود 60 درصد ، CD4 ، CXCR4 را غیر فال سازد.

به علاوه ، اتصال aiRNA-S-S-lipid موجود روی سطح نانولوله کربنی میزان غیر فعال سازی در سلول های T را ببشتر از لیپوفکتامین 2000 و سایر عوامل مبتنی بر لیپوزوم بهبود می دهد. اگر چه این مطالعات هنوز در مراحل اولیه قرار دارند ؛ اما بیانگر توانایی بالای نانولول های کربنی در دمان ایدزند.

1-14) داشتن خاصیت ابررسانایی